Şükredemiyorum ANNE..

  Bugün garip bir gün.Mahzun, huzurlu, elemli...Annemde kötü huylu kist olduğunu öğrendik.
Cemalnur Sargut'u belki bilirsiniz; tasavvuf hocası. Onu dinleyerek şükretmenin ne kadar kıymetli olduğunu öğrendim. Hastalıkta dahi şükrediyor ve bunun hikmetlerini anlatıyor.
Dün arkadaşım hasta olduğunu söyledi ve ekledi hasta olmadan sağlığın kıymetini anlayamıyoruz dedi. "Şükret!" dedim, sağlıklı günlerin için şükret ve hastalandığın için şükret dedim. Çünkü hasta olmasaydı sağlığın kıymetini bilemeyecekti ve belki de bunun için şükretme gibi bir imkanı olmayacaktı. İşte dedim huzur böyle bulunur! 
  Bugün annemden malum durumu öğrendim, üzüldüm desem yalan olur.Korkmadım, rahatsız olmadım.İçimde bir rahatlık var ama dün arkadaşıma söylediklerimi yapamıyorum, "şükredemiyorum"
İyi yönden bakmaya çalışıyorum, bakamıyorum.

  Eve babamla döndüm.Çok üzgündü, " Allah yardımcımız olsun." diye sayıklıyordu.Babamın o halinden etkilendim.Başka zaman üzüldüğünde kafasına çok takar, uzaklara dalar ama hiç dile getirmezdi.Düşüncelere dalmasından anlardık bir sıkıntısı olduğunu sadece. İlk defa böyle dillendirince boğazım düğümlendi, konuşamadım, gözlerim doldu.Evin kapısını kardeşim açtı,  adımımı atarken annemin içimize ne kadar işlediğini fark ettim.Bir an annem olmasa ne yaparız dedim düşünemedim düşünmek istemedim.Küçüklüğümden beri ne zaman annemin, babamın olmadığını düşünsem hıçkırıklar arasında boğulurdum.Biliyorum yanımdalardı , benimle idiler ama düşüncesi  yetiyordu yüreğimi yakmaya.Bu sefer ağlamaya cidden gücüm yoktu, yapamazdım.Annemin karşısına gözü yaşlı çıkamazdım, güçlü olmalıydım

  Biraz oda da oyalanıp öyle gittim yanına.Soğukkanlı görünüyor ama korku var içinde, üzülüyor.Test sonucunu bekliyoruz, onunla kesinleşecek her şey.Derdi veren Allah dermanını da verir, hastalığı veren Allah şifasını da verir diyorum, güçlü olmaya çalışıyorum.Rabbim hayırlı acil şifalar verir inşallah biricik varlığım;  ANNEME..

Kalbime Bir Derman Var Mıdır?

Üzgünüm, kırgınım, yorgunum..


Her şeyi, herkesi seven biriydim 5 ay öncesine kadar. Yetmiyor! Bir yerden sonra kalbimden taşıyor artık sevgim.Birine ait olsun istiyorum.Sadece o olsun kalbimde, sadece onunla paylaşayım sevgimi, hayatımı, düşüncelerimi, zamanımı.Ama olmuyor.Kimle konuşsam bir süre sonra güvensizlik duyuyorum, uzaklaşıyorum.Yapamıyorum.
Ya giderse korkusu büyüyor içimde, ya sevmezse, ya doğru kişi değilse..iyi bir sevgi vereceğime eminim ama çok sahipleniyorum bundan dolayı kıskanıyorum.Daha ortada bir şey yokken kıskançlık başlıyor.Bunu hissettirmiyorum, içten içe yaşıyorum.Üzülüyorum, geri çekiliyorum ve zamanla kaybediyorum.

ouuf yazamıyorum ,dökemiyorum içimdekileri.Yazıp biraz rahatlayım dedim ama olmuyor.Bir çare buul Ey dost!