Üzgünüm, kırgınım, yorgunum..
Her şeyi, herkesi seven biriydim 5 ay öncesine kadar. Yetmiyor! Bir yerden sonra kalbimden taşıyor artık sevgim.Birine ait olsun istiyorum.Sadece o olsun kalbimde, sadece onunla paylaşayım sevgimi, hayatımı, düşüncelerimi, zamanımı.Ama olmuyor.Kimle konuşsam bir süre sonra güvensizlik duyuyorum, uzaklaşıyorum.Yapamıyorum.
Ya giderse korkusu büyüyor içimde, ya sevmezse, ya doğru kişi değilse..iyi bir sevgi vereceğime eminim ama çok sahipleniyorum bundan dolayı kıskanıyorum.Daha ortada bir şey yokken kıskançlık başlıyor.Bunu hissettirmiyorum, içten içe yaşıyorum.Üzülüyorum, geri çekiliyorum ve zamanla kaybediyorum.
ouuf yazamıyorum ,dökemiyorum içimdekileri.Yazıp biraz rahatlayım dedim ama olmuyor.Bir çare buul Ey dost!
2 yorum:
Sanırım biraz anladım ne demek istediğini. İnsan herkesle konuşur ama biri en yakını olsun her şeyini ona anlatabilsin ister. Öyle biri de kolay kolay bulunmaz. Çok sahiplenmek benim de büyük bir sorunum. Nasıl üstesinden gelinir bilemiyorum. Ama üzülme. Biraz sakin kal,düşün. Kendini sına. Yanlışlarını gidermeye çalış. En önemlisi güvenmeye çalış. Belki güvenmemen gereken kişilere güvenip hayal kırıklığına uğrarsın ama mecburuz birilerine güvenmeye. O da bir ihtiyaç insan için. Hem her yaşanan insanı biraz daha olgunlaştırır. Elbet doğru kişiyi bulursun. Umudunu kaybetme. Allah'a sığın. İnşallah kısa zamanda huzur bulur kalbin. :))
teşekkür ederim :) söylediklerinde haklısın.Pes etmek üzülmek yok.İnandığımız sürece doğrular bizi bulur elbet :)
Yorum Gönder